Γύρω από το επίνειο της Ανδραβίδας υπήρχε γερό τείχος , που το αγκάλιαζε προστατευτικά, όπως μαρτυρούν οι χρονικογράφοι της εποχής , από τις επιδρομές των κουρσάρων και των κρατών της Ιταλίας και της Ισπανίας που τα τραβούσε σαν μαγνήτης ο πλούτος της Γλαρέντζας , μα και η στρατηγική της θέση , για όσα καράβια ταξίδευαν από τη Δύση στην Ανατολή .
Το τείχος της Γλαρέντζας είχε δύο πύλες , τη μια δυτικά , από όπου έμπαιναν στην πόλη όσοι έρχονταν από το πέλαγος, και την άλλη , νότια, για κείνους που έρχονταν από την ξηρά .
Σήμερα , περιδιαβάζοντας στο πλάτωμα , δύσκολα μπορείς ν’ αντιληφθείς ότι εκεί υπήρχε άλλοτε μια ολόκληρη πολιτεία με αρχοντικά , τράπεζες , μέγαρα , σπίτια που στέγαζαν διοικητικές υπηρεσίες , τελωνεία , αποθήκες . Τίποτα δεν σώζεται πια που να θυμίζει ένα από τα πρώτα λιμάνια της Μεσογείου.
Από τη θάλασσα του Ιονίου έρχονταν καράβια από τη Φραγκιά , τη Μασσαλία , τη Βενετία , τη Γένοβα ,τη Μεσσήνη , τη Φλωρεντία , από όλα τα εμπορικά κέντρα της Μεσογείου , για να φορτώσουν τα ονομαστά και περιζήτητα μετάξια του Μοριά , λάδια και κρασιά , χαρούπια και άλλα προιόντα. Από αυτή τη θάλασσα έρχονταν και τα κουρσάρικα καράβια για ρεσάλτο και τότε όσοι έμεναν έξω από τα τείχη της Γλαρέντζας έτρεχαν να κλειστούν στο κάστρο . Γιατί η Γλαρέντζα είχε γίνει , με τον καιρό , ένα από τα πιο πλούσια λιμάνια της φράγκικης Κονγκέστας . Ονομαστοί τραπεζίτες της εποχής εκείνης όπως οι Ατζαγιόλι της Φλωρεντίας και οι Περούτζι , είχαν εκεί υποκαταστήματα.
Τη Γλαρέντζα την έχτισαν και την ανέπτυξαν οι Φράγκοι Βιλαρδουίνοι , αλλά ήταν διαρκώς το μήλο της έριδας ανάμεσα στους Γάλλους , τους Βενετσιάνους , τους Γενουάτες ,τους Φλωρεντίνους και τους Καταλάνους . Οι Φράγκοι την βάφτισαν Clairmon και Clarence , μα αργότερα, όταν οι Βενετσιάνοι έκαναν πιο έντονη την παρουσία τους στην Μεσόγειο , όπως και οι Γενουάτες και οι Φλωρεντίνοι, το όνομά της ιταλοποιήθηκε και έγινε Claretza και ελληνικά Γλαρέντζα.
Μα η Γλαρέντζα , από μόνη της , δεν είναι ικανή να προστατέψει , όσα τείχη κι αν είχε , την πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αχαίας την Ανδραβίδα . Γι’ αυτό οι Βιλαρδουίνοι , έχτισαν στην ενδοχώρα , το Χλεμούτσι.
Το τέλος του κάστρου της Γλαρέντζας έφτασε όταν έπειτα από επιδρομή των Καταλάνων, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έδωσε εντολή να γκρεμιστούν τα τείχη της για να μη χρησιμοποιηθεί στο μέλλον η Γλαρέντζα σαν οχυρό.
Αυτά τα δύο κάστρα , η Γλαρέντζα και το Χλεμούτσι , έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του Μοριά, αφότου , μετά την Δ’ Σταυροφορία [ 1204 μ.Χ.], οι Φράγκοι έγιναν κύριοι της Πελοποννήσου και μοιράστηκαν μεταξύ τους τα φέουδα και τα τιμάρια . Μια ατέλειωτη σειρά από πολέμους και συγκρούσεις , που έφερναν σε απόγνωση το ντόπιο πληθυσμό , τους Βενετσιάνους , τους Γενουάτες , τους Καταλάνους , και στο τέλος τους Τούρκους. Ολοι ήθελαν να γίνουν κύριοι του Μοριά , να στεριώσουν αρχοντιλίκια και να ελέγχουν τις ακτές του και τα λιμάνια του για να σιγουρέψουν το εμπόριο σε Ανατολή και Δύση. Οι Ελληνες κάτοικοι του Μοριά , ιδιαίτερα οι φτωχοί ξωμάχοι και μπιστικοί , οι δουλοπάροικοι, ήταν εκείνοι που πλήρωναν το μεγαλύτερο μερίδιο των συνεπειών των πολέμων ανάμεσα στους επιδρομείς, αλλά και ανάμεσα στους ντόπιους φεουδάρχες.
Ουσιαστικά, δημιουργοί του κράτους της Αχα’ί’ας -έτσι λεγόταν τότε ο Μοριάς-είναι οι Βιλαρδουίνοι, που η δυναστεία τους κράτησε εκατό περίπου χρόνια. Οταν ολοκληρώθηκαν σχεδόν οι κατακτητικές επιχειρήσεις των Φράγκων, ο Σαμπλίτης και Βιλαρδουίνος μοιράστηκαν μεταξύ τους τα εδάφη που είχαν πάρει.. Ο Βιλαρδουίνος έγινε αφέντης στη Μεσσηνία και σ’ ένα μέρος της Λακωνίας, ενώ ο Σαμπλίτης κράτησε για λογαριασμό του την Ηλεία και την Αχα’ι’α και όρισε πρωτεύουσά του την Ανδραβίδα . Ταυτόχρονα , αυτοανακυρήχτηκε ” πρίγκιπας της Αχα’ι’ας ” δηλαδή του Μοριά -οι Φράγκοι έλεγαν το Μοριά Αχα’ι’α.
Ύστερα , κάλεσαν στην Ανδραβίδα γενική συνέλευση των Γάλλων και άλλων ξένων ευγενών , τη λεγόμενη ” Κούρτη ” και χώρισαν τη χώρα σε δέκα βαρονίες, που τις μοίρασαν στους συμπολεμιστές τους. Οι πιο σημαντικές ήταν της Πάτρας, της Βοστίτσας, (σημερινό Αίγιο) της Ακοβας, της Καρίταινας ,της Χαλανδρίτσας κ.α. . Μα και οι ιππότες αμείφθηκαν πλουσιοπάροχα με κτήματα μεγάλα και διάφορα προνόμια . Βαρόνοι και ιππότες έχτισαν κάστρα, καστέλια και πύργους, για την προστασία τους, όχι μόνο από εξωτερικές επιδρομές αλλά και από επιθέσεις συμπατριωτών τους ή άλλων τιμαριούχων που φιλοδοξούσαν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους και να γίνουν αυτοί αφέντες του Μοριά..
Πίσω από τους Φράγκους πολεμιστές , ήρθαν και καθολικοί παπάδες , επίσκοποι και μοναχοί διαφόρων ταγμάτων που έχτισαν εκκλησίες και μοναστήρια. Ο καθολικός κλήρος προικοδοτήθηκε και αυτός με πλούσια κτήματα που οι κατακτητές πήραν από την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η Γλαρέντζα και το Χλεμούτσι πέρασαν ακόμη πολλές περιπέτειες μέχρι την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τούρκικο ζυγό. Και η μεν Γλαρέντζα, που είχε γίνει κατά τη Φραγκοκρατία το πιο ονομαστό και ζωντανό λιμάνι της Μεσογείου , δεν υπάρχει πια. Μόνο ελάχιστες πέτρες ορθώνονται ακόμα στο μεγάλο πλάτωμα του Χελωνάτα να μας τη θυμίζουν. Αντίθετα, το Χλεμούτσι στέκει πάντα περίφημο με μικρές σχετικά πληγές , που η Αρχαιολογική Υπηρεσία έχει αποφασίσει να τις γιάνει.